De Keuringsdienst van Kinderen

Omdat ik iets te laat ben weggegaan van huis, kom ik bezweet en gehaast binnen binnen bij het consultatiebureau. In mijn ene hand mijn tas, in mijn andere hand een plastic zak met een luier, doekjes en een grote handdoek voor Emily. Ze hebben het verbouwd. Het is groter en lichter dan de vorige keer dat ik er was. En er hangt minder gymzaalkleedkamerlucht. Ik vind het een verbetering.

Het is druk. Er staan vier moeders bij de aankleedkussens hun verse baby’s aan- en uit te kleden. Twee baby’s huilen. Zo’n pasgeborene huiltje. Dwingend en onontkoombaar.
Emily duikt op de lego en ik duik in mijn tas, op zoek naar het groeiboekje en de zorgvuldig ingevulde ‘wat kan je kind allemaal’-enquête. ‘De dokter loopt iets uit’ zegt de receptioniste zonder op te kijken van haar scherm als ik haar het boekje kom brengen. ‘Hoeveel precies?’ vraag ik. ‘Tja. Ietsje.’ ‘Tja’ zeg ik terug.

Emily racet inmiddels op een brak fietsje door de ruimte en ik ga maar op de bank zitten. Er zit al een moeder. Ik groet. Ze kijkt me strak aan. Ze draagt een zonnebril. Het model met lichtbruine, kleine ronde glaasjes doet me aan John Lennon denken. Ze ziet er niet heel verzorgd uit. Ze is mager, vooral in haar gezicht en haar haren hangen slap en vettig. Ze mist een tand. Ik voel me een beetje ongemakkelijk bij haar indringende blik en probeer wat ijs te breken door vriendelijk te lachen. ‘Is dat jouw kleine’ vraagt ze. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die vrijwillig met andermans kind naar de periodieke kinderkeuring gaan, dus ik snap de vraag niet helemaal. Ik antwoord maar gewoon bevestigend. ‘En is dat jouw dochtertje’ stel ik beleefd een wedervraag. ‘Ja. Dat is mijn jongste.’ Ze vertelt dat ze drie kinderen heeft. En nee, dat is helemaal niet zo zwaar. Haar vriend is ook thuis en die helpt goed, dus het valt best mee. ‘Jij hebt er zeker maar één’? ‘Ja, ik heb er één.’ ‘Het lijkt wel alsof je in de catering werkt met dat rokje.’ Ik lach. ‘Wat dacht je, ik moet wel een beetje netjes voor de dag komen hier?’ Ik lach weer. ‘Ik moet zo nog naar mijn werk. Vandaar.’ ‘Oh ja? Werk jij dan?’ Verbazing bij ons allebei en het gesprek valt even stil. Onze dochters pakken elkaars speelgoed af. Dat blijkt een beter gespreksonderwerp.

Na drie kwartier mag ik Emily uitkleden voor het meet- en weegfestijn. 15 kilo, 94 centimeter en ze werkt prachtig mee. Weer een kwartier later zijn we aan de beurt. Een uur uitloop. Ietsje. ‘Emily, kom maar schat, we zijn aan de beurt.’ Emily is nog druk met koken in een mini-pannetje op een mini-keukentje. ‘Lieverd, kom je?’ Emily reageert niet echt, maar dat ben ik wel gewend. Gewoon negeren als ze iets van je willen, misschien gaan ze wel weg. De receptioniste vind het echter te lang duren. Ze pakt Emily bij haar hand en trekt haar hardhandig mee richting spreekkamer. ‘Ho, ho’ roep ik. ‘Laat mij maar.’ Ik vind het nogal asociaal eigenlijk, maar de dokter staat al klaar. We gaan naar binnen.

De arts ken ik nog van eerdere keren. Een stuk kleiner dan ik, kort zwart haar. Ze spreekt gebrekkig Nederlands en ik vind haar niet bijzonder sympathiek. Nog voor we zitten, zet ze een aantal blokjes neer voor Emily. ‘Maak maar een toren’ zegt ze streng. Emily maakt een toren. Dat is niet zomaar iets, een toren bouwen. Dat doe je met beleid. Als je de steentjes namelijk scheef stapelt, dan kan de toren instorten. Dat weet iedereen. En dat weet Emily ook. Dus ze zet de blokjes met veel precisie en geduld recht op elkaar. Ik vind het schattig.

Maar ja, de arts heeft haast. Want ze is een ietsje uitgelopen. Dus precisie en geduld zijn even niet op hun plaats. ‘Laat los, Emily. Laat het blokje los. Volgende nu.’ Ze zegt het op een dwingende toon die ik zelf alleen gebruik als er met een stift op mijn nieuwe spijkerbroek wordt getekend. Ik voel me er niet prettig bij, maar Emily gaat onbewogen verder. In haar eigen tempo.

Dan is ‘popje’ aan de beurt. Handen, voeten, haren en buik moeten aangewezen worden. Met dezelfde concentratie als bij de toren stapelt Emily de blokjes nu op popje. Met dezelfde commanderende toon probeert de arts Emily zover te krijgen dat ze doet wat er wordt ‘gevraagd’. Emily stopt even met het stapelen en kijkt me aan. ‘Toe maar schat, luister maar even naar die mevrouw’ zeg ik. Maar ik meen er niks van. Van mij hoeft ze niet te luisteren. Ik weet wel dat Emily de opdracht prima kan uitvoeren. Maar ja, je wil natuurlijk geen aantekening in het keuringsrapport. ‘Kind kan buik pop niet aanwijzen’ of: ‘kind heeft neiging tot dwangmatigheid’ of welke bizarre conclusies deze ex-legerarts ook maar gaat trekken. Wat er in het keuringsrapport staat is waar. En wie weet waar dat rapport weer opduikt.

Dan is het tijd voor een lichamelijk onderzoek. Emily moet liggen en haar luier af. Emily wil niet liggen, want ze was net een beetje op dreef met het popje. Dus ze stribbelt wat tegen. ‘Schat, blijf maar even liggen. Die mevrouw gaat even tussen je beentjes kijken.’ Emily kijkt me angstig aan. Want ‘die mevrouw’ wacht niet tot Emily weet wat er gaat gebeuren. ‘Die mevrouw’ doet het gewoon. Snel en zonder voorbereiding.

‘Dapper ding’ zeg ik tegen haar. ‘Wat heb je het goed gedaan.’ Mijn maag knijpt zich samen. Ik voel met de lafste moeder van de wereld.

Waar ik had moeten ingrijpen toen de arts mijn, maar vooral Emily’s grenzen, niet zachtzinnig overschreed, stelde ik mijn Emily gerust en spoorde haar juist aan goed te luisteren. Waar Emily heel goed begreep dat er helemaal niks van klopte, zei ik dat het allemaal goed was. Ik beantwoordde zelfs nog een heel vragenvuur over aantallen woordjes, eten, drinken en zindelijkheid. En keek met belangstelling naar de groeigrafiek. Ik zei niet dat de commanderende toon ongepast was. Ik zei ook niet dat de haast niet mijn probleem was en al helemaal niet die van Emily. En ik zei niet dat ze maar eens even rustig aan moest doen met mijn kind.

In de auto terug jammert Emily op de achterbank. Als we naar de creche wandelen, jammert ze door. Ik til haar op, druk haar stevig tegen me aan, zoen haar op haar wang. ‘Lieverd, wat hier gebeurde sloeg nergens op. En mama zei niks. En dat was heel dom. En dat gebeurt niet weer.’
Ik denk niet dat ze begrijpt wat ik zeg, maar ze stopt met jammeren en kijkt me aan. Ik krijg een kus.

Ik ben de grensbewaakster van mijn dochter zolang ze dat nog niet zelf kan. En om haar te leren hoe het moet, hoor ik het goede voorbeeld geven. Ik vond dit verre van het goede voorbeeld.

Terwijl ik terug loop naar de auto, bel ik mijn huisarts. Ik vraag hem de keuringsdiensten over te nemen. Daarna bel ik het bureau en deel ze mee dat wij niet meer komen. Ze klinken niet heel verbaasd.

De Keuringsdienst van Kinderen. Ik vind het goed dat ze bestaan. En ik geloof echt dat veel ouders en hun kinderen er baat bij hebben. Maar ik doe er niet meer aan mee. Mijn Emily stapelt prachtige torentjes. Ze is goed gezond, wijs en grappig. Dat hoeft niet in een rapport en dat hoeft voor mij niet meer getoetst. Al helemaal niet op deze manier.

Auteur: minke

Schrijft. Graag. Mooie. Verhalen. Geboren in 1982. "Boring days are boring."

18 gedachten over “De Keuringsdienst van Kinderen”

  1. Go Minke! Je moet eerst over je grenzen (en die van je dochter) laten gaan voordat je weet dit zal me nooooit meer overkomen! Super dat nu de dokter het over gaat nemen.
    En wat een stelletje losers op dat CB!!!!!!!!!!! Ik ben 1 keer (vrij in het begin) behoorlijk tegen de arts uitgevallen (omdat Dim alleen bij mij in de draagdoek sliep, nee niet in zijn bedje, nee niet boven en alleen, nee ja u hoort het goed bij mij in de draagdoek, dan slaapt hij tenminste, en ik doe wat ik wil, ik ben zijn moeder, en ik was verder vrij grof volgens mij, dat het me niks kon schelen wat ze zeiden en bla bla bla) maar goed sindsdien geen nare ervaringen meer gehad, ik heb mazzel met mijn CB denk ik…

    1. Hihi ik weet het nog :) Fijn dat jouw CB relaxter is. Ik had eerder ook niet hele slechte ervaringen, maar dit vond ik gewoon te ver gaan. En daarmee een wijze les geleerd inderdaad. :)

  2. Mooi stuk! Goed omschreven en ontzettend jammer dat het consultatiebureau het woord empathie en kindergrenzen niet kent, des temeer weet jij ze als moeder aan te geven!

  3. Naja……, krijg er tranen van in mijn ogen.
    En zij moeten het goede voorbeeld geven, belachelijk! Hoor er meer slechte verhalen over.
    Maar ehm weer een mooi verhaal, naja mooi verhaal. Mooi omschreven.

    Groetjes

  4. Wat is dit herkenbaar zeg! Ik weet precies wie je allemaal bedoeld, en ervaar mijn bezoekjes daar ook zo. Maar wat tof dat je gewoon gezegd hebt dat je niet meer komt! Daar kan ik nog wat van leren.

    1. Rottig Klazina dat je het herkent. Het gekke is dat ze dus helemaal niet verbaasd waren. Klinkt als een structureel probleem en dat vind ik des te erger. Maar goed, het leverde mij in ieder geval een mooie eye-opener op. Moet ook gebeuren :)

  5. Haha…Minke schat…je hebt t nog 2 jaar volgehouden. Ik net 1 jaar. Huilend belde ik de huisarts op dat ik nooit meer naar die onbeschofte zooi wilde. De inentingen kwam hij sinsdien keurig bij mij thuis geven. N.a.v mijn telefonische afmelding bij het CB kreeg ik wel een excuusbrief en een bos bloemen. Of had ik een brief gestuurd, ik weet het niet meer.
    Dat was netjes van ze…maar ik ben nooit meer op her cb geweest en heb nooir het gevoel gehad dat ik iets miste..
    LfsenzoE

  6. Zit er als kinderloos niet zo in, maar herinner mij wel de onverwachte wending die het op de hand moeten blazen plots kreeg. Heel apart

  7. Met twee kindjes en een derde op komst herken ik wel het een en ander en had ik al besloten de CB-bezoekjes aan mijn man over te laten … maar het is goed te weten dat de huisarts het ook ‘gewoon’ kan overnemen. Dat houd ik zeker in mijn gedachten.

    Ben je al zover dat je dochter de ogentest moet doen? De afbeeldingen wel eens gezien?

  8. Die ogentest was bij mij een bijna-stop-moment. Kind (3) kwam binnen, moest een bril op met 1 oog afgeplakt en dan aanwijzen wat de plaatjes waren. Hij was 1 seconde binnen en moest dus zien wat een jaren 50 melkkan was en dat benoemen. Toen hij dus niks zei en niet meewerkte, zei ze ‘hij praat niet zo goed he’. Die jongen kletst de oren van mijn hoofd, maar die plaatjes zijn uit grootmoeders tijd! Erg herkenbaar blog dit… ;-)

Laat een reactie achter op minke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.